czy św rita pomaga w miłości

Inni przybywają specjalnie, aby pod figurką św. Rity i za jej wstawiennictwem wypraszać u Boga pomoc w rozwiązaniu najtrudniejszych spraw. O rozwijającym się kulcie św. Rity w parafii pw. Matki Bożej Królowej Polski we Włosani słyszałam kilkakrotnie. I wreszcie postanowiłam, że tym razem, przed przypadającym na 22 maja Ty kochałaś Jezusa Ukrzyżowanego, a On dał dowód swojej miłości ku Tobie, obdarzając Cię cierniem. Jezus Chrystus ustanowił Cię opiekunką potężną dla wypraszania łask, nawet w sprawach beznadziejnych, przeto nazwana zostałaś Święta od spraw niemożliwych. Proszę Cię przez tę miłość, którą serce Twoje kochało Rita: Beznadziejne sytuacje w życiu patronki od spraw beznadziejnych. Trzeba przyznać, że nie miała łatwego życia. Być może dlatego tak doskonale rozumie tych, którzy przychodzą do niej ze swoimi problemami. Dziś wspomnienie św. Rity. Dziś jest jedna z najpopularniejszych świętych. Ma czcicieli na całym świecie, powszechnie Z tego słynęła św. Ryta, w Polsce znana bardziej jako Rita. Urodziła się w 1381 r. w Roccaporenie, niewielkiej górzystej miejscowości położonej blisko Cascii (Włochy). Na chrzcie otrzymała imię Margherita, co w języku łacińskim oznacza perłę. Byłą wymodlonym dzieckiem swoich rodziców, prostych i bardzo pobożnych ludzi. Jestem pewna, że to Św. Rita wyprosiła mi powrót ukochanego i to, że przemyślał sobie wiele spraw. Teraz całym sercem proszę Ją o zdrowie dla niego i opiekę nad nami, żebyśmy dobrze przygotowali się do sakramentu małżeństwa i potrafili być nawzajem oparciem dla siebie. nonton drama thai hua jai sila sub indo. Pragnę podzielić się z Wami świadectwem łaski jakiej otrzymałem modląc się do Wielkiej świętej Rity. Jakiś czas temu bardzo pokłóciłem się z osobą, którą bardzo kochałem. Ona nie chciała mnie już znać i zerwała ze mną całkowicie kontakt. To był straszny cios w moje serce, nie wiedziałem jak sobie z tym poradzić. Każdy dzień wydawał się coraz trudniejszy. Więcej… Podejrzewam że może nie jest to świadectwo które chcą przeczytać złamane serca, jednak zapewniam że warto. Miesiąc temu, po 2 latach związku zerwał ze mną chłopak. Najpierw szok, ból, pytania jak to, dlaczego. Po długiej rozmowie ustaliliśmy miesiąc przerwy, bez żadnego kontaktu, po miesiącu mieliśmy się spotkać i miał podjąć ostateczną decyzję. Więcej… Chciałam złożyć świadectwo jak rozwiązała niepewną sytuację uczuciową w której tkwiłam. Prosiłam o rozeznanie jakie intencje ma wobec mnie pewien mężczyzna, który dawał mi tak zwane mieszane sygnały i nie potrafiłam dojść czego on tak naprawdę chce ode mnie. Więcej… Rozstałam się przez własną nieprzemyślaną decyzję z najważniejszą dla mnie osobą. Po kilku miesiącach bez tej osoby zrozumiałam, że to miłość mojego życia. Próbowałam tę osobę odzyskać wszystkimi możliwymi sposobami i wtedy natrafiłam na stronę ze świadectwami. Nigdy nie byłam osobą mocno wierzącą tzn. wierzyłam w Boga, ale nigdy nie „zostawiałam Jemu” decyzji i spraw w moim życiu. Więcej… Wiele lat temu poznałam mężczyznę którego pokochałam całym sercem i jak się po latach okazało On mnie też. Jednak los sprawił że rozdzielilo nas życie na wiel lat. W ciężkim momencie swojego życia zaczęłam modlić się do św. Rity i postawiła na mojej drodze ponownie mężczyznę którego od młodości kochalam. Więcej… Jakiś czas temu po rozpadzie kolejnego związku rozpoczęłam swoją nowennę do Świętej Rity. Zaufałam jej w zupełności, w przekonaniu, że to modlitwa może mi pomóc poukładać na nowo swoje życie. W 10 dniu poznałam tego o którego prosiłam. Nie była to żadna konkretna osoba jaką miałabym na myśli, to był ktoś zupełnie inny. Więcej… Moi Kochani. Dzieki modlitwie do swietej Rity,poznalam jej zycie i sie w niego wglebilam. Mialam problemy z mezem,zawsze nadety,niezadowolony i gderajacy. Nadskakiwalam nad nim,myslalam,ze przejrzy na oczy. Więcej… Dzięki Św. Ricie jestem z mężczyzna którego kochałam całe swoje życie. Niestety z przyczyn losowych nasze drogi się rozeszły. Dzięki Św. Ricie Bóg nas połączył na nowo. I teraz możemy wspólnie budować przyszłość. Oczywiście wiele jest jeszcze do pokonania trudności Ale wierzę że Św. Rita nas nie zostawi. Dziękuję Kochana Rito. Piszę po raz kolejny kolejne świadectwo otrzymane za pośrednictwem św. Rity, Judy Tadeusza oraz św. Ekspedyta. W pracy około czerwca pojawił się w moim życiu kolega. Na początku pisał jak najęty, zaczepiał mnie w pracy i proponował spotkanie po pracy. W pewnej chwili jak ręką odjął. Przestał pisać, mijał mnie w pracy tylko jak koleżankę i nie wiedziałam o co chodzi. Więcej… Nigdy nie odważyłabym się opowiedzieć tego czego doświadczyłam, ale robię to, ponieważ modląc się do świętej Rity obiecywałam, że zrobię wszystko, aby wszyscy dowiedzieli się o jej ogromnym wstawiennictwie, miłości, i o tym, że nas wysłuchuje. Zaczęłam modlić się do św. Rity jako patronki spraw najbardziej trudnych i beznadziejnych po tym, jak zostawił mnie chłopak. … Więcej… Nawigacja wpisu Ciasteczka Ta strona używa plików cookie, tzw. ciasteczek, aby ulepszyć stronę i dostosować ją do Twoich potrzeb W Krasnem-Lasocicach do pomocy w ich rozwiązywaniu wezwano św. Ritę. Już w maju bieżącego roku do kościoła parafialnego w Krasnem-Lasocicach zostały wprowadzone relikwie św. Rity. - Będąc na rubieżach diecezji, mając doświadczenie rozwijającego się kultu św. Rity, postanowiłem zaproponować moim parafianom jej postać jako przykład i orędowniczkę. Obserwuję, że na nowenny do św. Rity przychodzi coraz więcej osób. Ponadto jest tu kilkanaście osób, które mają głęboką cześć do tej świętej. Na tej bazie staramy się rozwijać nabożeństwo do św. Rity - mówi ks. proboszcz Marek Rudziński. Kult ma wzmocnić rzeźba przedstawiającą świętą z krzyżem, kolcem z korony cierniowej w czole i różami. Jej autorem jest Tadeusz Kowal, który dla tutejszego kościoła namalował już dwa tryptyki z Matką Bożą Królową Polski oraz Bożym Miłosierdziem. Rzeźbę poświęcił 22 listopada ks. prał. Stanisław Śliwa, kapelan sióstr klarysek w Starym Sączu i tutejszy rodak. - Św. Rita jest w moim pojęciu szansą duchowego rozwoju i pomocy dla człowieka. Niewątpliwie św. Rita zbliża do Pana Jezusa cierpiącego i pomaga nieść krzyż, uczy wytrwałości. A w tych czasach, kiedy każdy chce być dla siebie bogiem, postać św. Rity i jej posłannictwo mogą pomóc w odkrywaniu pokornej drogi naśladowania Jezusa - dodaje proboszcz. Figurę poświęcił ks. prał. Stanisław Śliwa. ks. Zbigniew Wielgosz /Foto Gość Duszpasterz uważa, że kult św. Rity nie przeszkodzi ludziom w odkrywaniu rodzimych świętych. - Owszem, święci „z importu” stają się coraz bardziej popularni, jak chociażby św. o. Pio. Ale znamy przecież sanktuaria w diecezji, gdzie nasi święci odbierają cześć i są znani, na przykład bł. Karolina z Zabawy. Myślę, że popularność św. Rity i św. o. Pio bierze się stąd, że są oni włączeni w szczególny sposób w mękę Jezusa. Są dzięki temu bliscy ludziom, którzy szarpią się ze sobą, ze swoimi trudnościami, nie potrafią samo unieść krzyża. Łaska boska, że szukają wsparcia w tych świętych - mówi ks. Rudziński. Nabożeństwa do św. Rity trwają od maja bieżącego roku. Każdego 22 dnia miesiąca gromadzi się na nich kilkadziesiąt osób. Warto przypomnieć, że św. Rita pojawiła się w diecezji w Nowym Sączu, u Matki Bożej Niepokalanej, w latach 90. XX wieku. - Kiedy tam pracowałem, kult istniał z tendencją lekko rozwojową. W ciągu czterech lat mojego pobytu w tej parafii kult wzrósł trzykrotnie. Być może przyszły takie czasy, że ludzie odnaleźli w św. Ricie pomocnika w rozwiązywaniu trudnych spraw. W każdym bądź razie dało się zauważyć rosnącą liczbę ludzi na nowennach ku czci świętej. Nikt nikogo nie zmuszał do przychodzenia na nowennę, a przychodzili ludzie z całego Nowego Sącza i regionu prosząc o wstawiennictwo św. Ritę - mówi ks. Rudziński. KS. ZBIGNIEW SOBOLEWSKI Św. Rita z Cascia Jan Paweł II nazwał ją „perłą Umbri”, odnosząc się nie tylko do jej niewysokiego wzrostu i szczupłej budowy, ale do tego, kim jest dla Kościoła. Św. Rita z Cascia, niczym perła, drogocenna i wspaniała, w dalszym ciągu pozostaje kimś nieznanym, ukrytym. Rita fascynuje tym, że zrealizowała wszystkie powołania, stojące przed kobietą. Była żoną i matką, wdową, siostrą zakonną, mistyczką. Angażowała się w życie swej wspólnoty, wspierała ubogich i chorych, a jednocześnie mistrzowsko opanowała trudną sztukę modlitwy oraz kontemplacji. Sława, która ją otaczała za życia, nie zrobiła z niej „gwiazdy”, nie pozbawiła też krytycznego i pełnego realizmu podejścia do siebie i życia. Żyła nie tylko długo, ale barwnie, ciekawie, wielowątkowo. Pomimo upływu lat jej postać nie blaknie, a zdaje się, że jest wręcz odwrotnie: powraca z orędziem, które wielu współczesnym pomaga odnaleźć wewnętrzny pokój, a w nim Boga. Także w Polsce św. Rita staje się coraz bardziej znana. Przybywa jej figur, obrazów, kościołów i kaplic. Ukazuje się coraz więcej książek i modlitewników. Jej kult rozwija się spontanicznie. Nie trzeba go nakazywać, organizować, „wspierać”. Rita łatwo dociera do ludzkich serc. Wystarczy tylko poznać jej życie. Wniknąć w głębinę miłości, którą ofiarowała Chrystusowi Ukrzyżowanemu. Nazywana jest „świętą od rzeczy niemożliwych”, „beznadziejnych”. Bóg uczynił ją patronką cierpiących aż do granic wytrzymałości, tych, których życie zdaje się być przegrane, stracone. Pomaga w kryzysach rodzinnych, godzi skłóconych. Do niej uciekają się coraz częściej chorzy na raka i inne poważne choroby. Pomaga. Miłość do Ukrzyżowanego W swoim życiu Rita wiele przecierpiała. Najpierw cierpienie pochodziło od innych. Została wbrew swej woli wydana za mąż, za człowieka, który chociaż był w głębi duszy dobry, to jednak nieokrzesany i gwałtowny. Zanim zmieniła go swą miłością, trzeba było kilku lat, wielu modlitw, łez i pokut. Gdy udało się jej ustawić życie małżeńskie i rodzinne na właściwe tory, gdy mogła cieszyć się miłością męża i dwoma wspaniałymi synami, znów przyszło cierpienie. Mąż został okrutnie zasztyletowany przez dawnych swych kompanów. Rita najprawdopodobniej znała ich nazwiska. Wiedziała, kim są, ale nie chciała ich wyjawić rodzinie, która domagała się zemsty. W tym samym roku doszło jeszcze drugie doświadczenie krzyża. Rita modliła się, aby Bóg prędzej zabrał jej synów z tego świata, aniżeli mieliby stać się zabójcami, mścicielami swego ojca. I wkrótce Rita - wdowa opłakiwała śmierć swoich nastoletnich dzieci. Przyszła zaraza, chłopcy umarli. Serce Rity wypełnione zostało cierpieniem, które jeszcze zwiększały natrętne i uporczywe żądania rodziny męża, by wyjawiła nazwiska jego zabójców i umożliwiła zemstę. Rita przez trzy lata pokutowała i modliła się samotnie, najchętniej na szczycie wysokiego wzgórza - Scoglio, nieopodal rodzinnej wioski. Prosiła Boga o cud pojednania rodzin i o to, by mogła zrealizować marzenie swego dzieciństwa: wstąpić do klasztoru. Tak też się stało. Doczekała dnia, w którym rodzina męża przebaczyła publicznie zabójcom i to zamknęło sprawę morderstwa. Wydawać by się mogło, że teraz będzie jej łatwiej. Siostry augustianki w Cascia przyjęły ją do klasztoru, gdzie w ciszy konwentu może przebywać w bliskości Chrystusa, którego ukochała ponad wszystko. Rzeczywiście: Rita w zakonie była szczęśliwa. Mogła oddać się modlitwie, wręcz kontemplacji najświętszych Bożych tajemnic. Ponadto wiele czasu poświęcała ubogim i chorym. Znali ją wszyscy biedacy w okolicznych miasteczkach i wioskach. Przynosiła nie tylko chleb i zioła, ale dobre słowo i radość, którą bezwiednie promieniowała. Upragnione cierpienie Św. Ricie nieobce stało się cierpienie zadawane przez innych. Było go dużo. Bolało mocno. Ale więcej w jej życiu było cierpienia chcianego przez nią i upragnionego. Rita, rozkochana w tajemnicy krzyża, wielkodusznie pragnęła zjednoczyć się z Ukrzyżowanym. Dlatego prosiła Chrystusa, by mogła cierpieć jak On i w ten sposób pomagać Mu w zbawianiu świata. Chciała być ofiarą, dopełniać udręki Chrystusa, jak powiedział św. Paweł, by wypraszać światu pokój i pojednanie. Chrystus wysłuchał jej gorących próśb. Otrzymała dar niezwykły: stygmat ciernia z Jego korony. Na czole powstała głęboka rana w kształcie ciernia, która powodowała ogromny ból. Siostry musiały, z powodu przykrego zapachu wydzielanego przez ranę, izolować Ritę. Zamknięta w swej celi, odizolowana od innych, cierpiała i modliła się, pościła i umartwiała się. Św. Rita nie pragnęła cierpienia dla niego samego. Chciała zjednoczyć się z Chrystusem Ukrzyżowanym pociągana Jego miłością i gorącym pragnieniem uczestnictwa w dziele zbawiania dusz. To cierpienie Rity miało sens ofiarniczy. Chciała go nie dla siebie, ale dla innych. Znamienne jest to, że Rita nie pragnęła niczego dla siebie. Nawet w życiu duchowym nie chciała darów i dóbr duchowych dla siebie. Zachwycił ją Chrystus, który „ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać Sługi”, obdarty z szat, wyszydzany, ukrzyżowany. Chrystus, który na ołtarzu krzyża siebie samego złożył w ofierze Ojcu. Rita chciała z Nim współpracować. Pomagać Mu. Dołożyć swą cząstkę, by w ten sposób odpowiedzieć na Jego miłość. Pamiętajmy o Ricie Dzisiaj Cascia jest niewielkim miasteczkiem, tętniącym życiem zwłaszcza wiosną i latem. Przybywają tu pielgrzymi z całego świata, pragnący zobaczyć świętą i pomodlić się w swoich najtrudniejszych sprawach. Ciało świętej Rity spoczywa w kryształowej urnie w bazylice. Przetrwało do dzisiaj nietknięte upływem czasu. Wokół urny siostry umieściły wota. Jest ich wiele. Przeważają złote strzykawki, zostawione przez młodych narkomanów wdzięcznych patronce za pomoc w wyjściu z nałogu. Są tutaj zdjęcia zniszczonych samochodów i osób ocalałych w wypadkach drogowych. Jest też mnóstwo zdjęć małych dzieci, niemowląt lub starszych. Siostry opowiadają, że od momentu śmierci św. Rity do dzisiaj, zawsze, gdy dokonują się cuda za jej przyczyną, nawet daleko od Cascia, ciało świętej wydaje przyjemną, intensywną woń, jakby zapach róż. Wtedy siostry wiedzą: Rita znów pomogła. Wśród uzdrowionych i wysłuchanych przez św. Ritę są także Polacy. Sanktuarium w Cascia jest coraz częściej odwiedzane przez pielgrzymów udających się do Rzymu. Po drodze blisko jest przecież do Asyżu. A same okolice Cascia są doprawdy przepiękne. Nic dziwnego, że te okolice zrodziły tak wielu świętych i poetów. Postać św. Rity nie traci na blasku także dlatego, że przypomina o jednym z największych pragnień naszego serca: o pokoju. Rita jest patronką zwaśnionych. Godzi małżonków i rodziny. Do niej modlą się ludzie, których serca przepełnione są żalem z powodu doznanej krzywdy. Ci, którzy chcą, a nie mają siły, by przebaczyć. Rita pomaga w szczerym wypowiedzeniu słów: „Odpuść nam nasze winy, jako my odpuszczamy naszym winowajcom”. Orędzie, jakie wybrzmiewa w Cascia, jest przywołaniem serc niespokojnych, skłóconych wewnętrznie, rozdartych, obolałych z powodu doznanych krzywd, do pokonywania zła dobrem. opr. aś/aś 22 maja, w liturgiczne wspomnienie świętej augustianki, bp Romuald Kamiński poświęcił kamień węgielny pod budowę pierwszego w Warszawie kościoła świętej z Cascii. Nawiązując w homilii do Apokalipsy św. Jana, bp Kamiński zaznaczył, że oprócz świątyni z kamienia i cegły trzeba także budować świątynię, którą jest sam Bóg, a my zanurzeni w Nim. - To jest nasza droga, na której mogą wydarzać się różne rzeczy, bo jesteśmy słabymi pielgrzymami, ale jest na to wszystko lekarstwo. Obiecany przez Jezusa Duch Święty - Paraklet-Pocieszyciel, który będzie nam towarzyszył jako miłość posłana do nas - wyjaśnił. I dodał, że zadaniem każdego chrześcijanina zakorzenionego w Bogu jest przykazanie miłości: "jeden drugiego brzemiona noście". - To są elementy, które powinny się w nas zrodzić, abyśmy mogli całe to dziedzictwo Pana Jezusa w sobie wypracować, a potem przenosić na następne pokolenia. To jest to, czego pragnie nasz Zbawiciel - powiedział bp Kamiński, podkreślając, że zamysłem budowy nowej świątyni jest, byśmy naśladując Jezusa, wzajemnie się miłowali, jak On miłował swojego Ojca. Ośrodek duszpasterski pw. św. Rity został powołany przez bp. Kamińskiego 22 maja 2019 roku. Tego dnia została także poświęcona kaplica przy ul. Żupniczej 27. 25 marca 2020 r., w uroczystość Zwiastowania Pańskiego, bp Kamiński erygował parafię i mianował ks. Jakubaszka jej proboszczem. Granice nowej parafii zostały wydzielone z parafii Nawrócenia św. Pawła na Grochowie i Bożego Ciała na Kamionku. 22 czerwca 2020 r., w comiesięczne wspomnienie św. Rity, parafia otrzymała pozwolenie na budowę, która ruszyła 13 sierpnia 2021 roku. - Budowa kościoła rozpoczęła się w bardzo trudnym w czasie pandemii, czyli w podobnym czasie, w jakim żyła św. Rita. Po ludzku rzecz biorąc, te mury nie powinny powstać, ale dla Boga nie ma nic niemożliwego - zwrócił uwagę proboszcz ks. Jakubaszek, dziękując jednocześnie wszystkim, którzy przyczynili się do powstania świątyni. - Budujemy dom św. Rity, wszyscy tu obecni jesteśmy rodziną św. Rity, bez wyjątku - dodał. Uroczystość zakończyła się poświęceniem róż, które są symbolem świętej augustianki. Dla parafian przygotowano także upominki - koronkę do św. Rity przywiezioną z jej sanktuarium we Włoszech. Po liturgii przed powstającym kościołem odbył się parafialny piknik, z którego dochód przeznaczony został na budowę świątyni. Moja „przygoda” ze św. Ritą zaczęła się kilka lat temu. Trudno powiedzieć, żebym należała do Jej czcicieli, choć codziennie towarzyszy mi w modlitwie. A oto moja historia: Chłopak poprosił mnie o rękę. Nasze rodziny, przyjaciele byli przeszczęśliwi. „Bo po tylu latach to już oczywiste, bo w końcu zmądrzeliśmy, bo nie ma na co dłużej czekać, bo taka piękna i kochająca się para…” – słyszałam na każdym kroku. Dzień zaręczyn otworzył puszkę Pandory. Narzeczony już kilka tygodni później stał się całkiem innym człowiekiem: zaczął dużo pić, stał się antyklerykałem, bluźnił na Kościół, Pana Boga i Matkę Bożą. Zaczął kpić z tego, że w niedzielę chodzę do kościoła, że spowiadam się, że staram się żyć według przykazań. Zaczęło mu to przeszkadzać, podobnie jak mój medalik z Matką Bożą Częstochowską, który od dziecka noszę na szyi. Próbowałam rozmawiać z nim o całej sytuacji, ale wówczas wpadał w szał. Z czasem nasze rozmowy dotyczyły tylko jego: jego problemów, jego pracy, jego samochodu, tego, co on robił danego dnia itp. Ja byłam wszystkiemu winna. Pierwszy raz mnie uderzył w niedzielę, po moim powrocie ze mszy świętej. Z czasem było tylko gorzej. Lekkie szturchnięcia przerodziły się w regularne bicie, kopanie, przypalanie papierosami itd. Mieszkałam w innym mieście i cieszyłam się, kiedy na weekend nie mogłam pojechać do domu, a on przyjechać do mnie. Lęk, który towarzyszył mi przy każdym spotkaniu z nim, był ogromny, a w tym samym czasie jego rodzice wybrali salę weselną i ustalili datę ślubu. Przecież byliśmy taką „piękną parą”. Z bezsilności i trochę ze strachu zaczęłam się więcej modlić. Kiedyś poszłam na adorację do nieznanego mi wcześniej kościoła, gdzie jest całodniowe wystawienie Najświętszego Sakramentu. Spędziłam tam jakieś trzy godziny, z których większość przepłakałam. Kiedy miałam już wychodzić, podeszła do mnie starsza kobieta, pokazała karteczkę z wizerunkiem św. Rity i poleciła, abym codziennie westchnęła do tej Świętej. Tak też zrobiłam tego dnia i w kolejnych. Zaczęłam szukać informacji o św. Ricie i modlitw do Niej. Narzeczony szalał coraz bardziej, lecz ja bałam się coraz mniej. Do ataków psychicznych dołączył groźby, że jak go zostawię, to pożałuję, że mnie zniszczy, że zabije siebie albo mnie. Prosiłam Pana Boga o siły i naprawienie serca narzeczonego. Zapisaliśmy się na pielgrzymkę do Rzymu na kanonizację św. Jana Pawła II. Mimo że dla narzeczonego miała to być tylko wycieczka do Włoch, ja wierzyłam, że może uleczy się tam jego serce. Przełom nastąpił, kiedy zepchnął mnie ze schodów swojego domu, a wszystko przypadkowo widział jego tata. Więcej mnie nie uderzył. Coraz mniej się widywaliśmy, choć nękał mnie telefonami i SMS-ami, sprawdzając, co robię, z kim, gdzie. W mojej głowie zrodziła się jedna myśl: muszę to zakończyć. Nie wiedziałam tylko jak. Rozstaliśmy się trzy miesiące później. Na pielgrzymkę nie pojechaliśmy razem. On nie mógł się wypisać, więc pojechał, a mnie delegowano z pracy. Spotkaliśmy się w jednej z rzymskich kawiarni, dzień po kanonizacji św. Jana Pawła II. Idąc na spotkanie, ciągle powtarzałam w myślach „Święta Rito, módl się za nami”. Tego wieczoru nie padły ani razu słowa „odchodzę”, „koniec”. Na pożegnanie mocno mnie przytulił i polały się łzy. W nocy dostałam SMS-a: „Tak silnej jak dziś nigdy ciebie nie widziałem. To koniec, prawda?”. Odpisałam jedynie „Tak”. Zdarza mu się do dziś pomęczyć mnie telefonicznie, ale nie robi to na mnie już żadnego wrażenia. Za to codziennie w modlitwie pada: „Święta Rito, módl się za nami”. Izabela Polecamy:

czy św rita pomaga w miłości