członek komunistycznej partii związku radzieckiego

Marceli Nowotko, właściwie Marceli Nowotka, pseudonim: Marian, Stary (ur. 8 lipca 1893 w Warszawie, zm. 28 listopada 1942 tamże) – polski działacz komunistyczny, członek Komunistycznej Partii Polski, Wszechzwiązkowej Partii Komunistycznej (bolszewików) (WKP(b)) i pierwszy I sekretarz Polskiej Partii Robotniczej. W latach 1954-1957 był dyrektorem Mosfilmu, 1957-1965 stał na czele Związku Filmowców ZSRR . Od 1956 członek KPZR. Był także deputowanym do Rady Najwyższej ZSRR. Dwukrotnie odznaczony Orderem Lenina (1938, 1948) i czterokrotnie Orderem Czerwonego Sztandaru Pracy . Zmarł w 1968 na atak serca we śnie. Bierut (pseudonim partyjny „towarzysz Tomasz” zmarł 12 marca 1956 roku w Makie podczas XX Zjazdu Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego (na którym przebywała w charakterze gościa). Po jego śmieci nastąpiła odwilż polityczna w kraju, zakończona dojściem do władzy Władysława Gomułki. Robił karierę w Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego (KPZR). W latach 70. był sekretarzem komitetu obwodowego KPZR w Swierdłowsku, a następnie członkiem Komitetu Centralnego partii. 12 IX 1953 r. – Nikita Chruszczow na czele Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego; 14 V 1955 r. – powstanie Układu Warszawskiego; 26 V-2 VI 1955 r. – wizyta N. Chruszczowa w Jugosławii; 14-25 II 1956 r. – XX zjazd KPZR; tajny referat N. Chruszczowa nonton drama thai hua jai sila sub indo. Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego, KPZR, Kommunisticzeskaja partija Sowietskogo Sojuza, KPSS, 1917–1988 jedyna kierownicza siła polityczna, następnie do 1991 jedna z głównych partii politycznych w ZSRR. Powstała w 1898 w Mińsku jako nielegalna Socjaldemokratyczna Partia Robotnicza Rosji (SDPRR), która w 1903 podzieliła się na stronnictwa tzw. mienszewików oraz bolszewików, stanowiących od 1912 samodzielną Socjaldemokratyczną Partię Robotniczą Rosji (bolszewików) – SDPRR (b). Po przejęciu władzy w Rosji w wyniku rewolucji październikowej, bolszewicy zmienili w 1918 nazwę partii na Rosyjską Komunistyczną Partię (bolszewików) – RKP(b). 1925–1952 działała jako Wszechzwiązkowa Komunistyczna Partia (bolszewików) – WKP(b), 1952–1991 – jako KPZR. Najwyższymi organami Partii były: Zjazd, wyłoniony z niego Komitet Centralny (KC), następnie węższe grono Biura Politycznego KC i od 1922 Sekretariat. Biuro Polityczne KC i sekretarz generalny Partii stanowiły rzeczywisty ośrodek dyspozycyjny w komunistycznej Rosji. 1922–1953 funkcję sekretarza generalnego pełnił Stalin, 1953–1964 Chruszczow, 1964–1982 Breżniew, 1982–1984 Andropow, 1984–1985 Czernienko, 1985–1991 Gorbaczow. Po rewolucji październikowej 1917 komuniści zapewnili swojej Partii monopol polityczny, rozbijając inne ugrupowania partyjne ( konstytucyjnych demokratów, mienszewików, liberałów). Podjęta przez partię komunistyczną przebudowa stosunków politycznych, ekonomicznych i społecznych w Rosji wynikała z ideologicznych zasad marksistowskiej dialektyki, zmodyfikowanej przez Lenina na potrzeby realiów rosyjskich. Próby radykalnych zmian gospodarczych tzw. komunizmu wojennego cofnięto w 1921, zastępując je Nową Ekonomiczną Polityką (NEP). Wprowadzone na VIII Zjeździe (1919) założenia socjalistycznej gospodarki planowej realizowano w: kolejnych 5-latkach (1929–1933, 1933–1937, 1976–1980), planie 7-letnim (1959–1965). Program gospodarczy koncentrował się na kolektywizacji rolnictwa, likwidacji rolnej własności prywatnej (1929–1933), próbach mechanizacji kołchozów i sowchozów, a także na rozwoju techniki (program lotów kosmicznych w latach 60. i 70.). Zakładały one pełną ingerencję partii komunistycznej w każdą z tych dziedzin, realizowaną w praktyce przez obsadzanie stanowisk wysokiego i średniego szczebla władz państwowych i administracyjnych działaczami politycznymi. W 1921 na X Zjeździe RKP(b) przyjęto rezolucję O jedności w partii, zabraniającą tworzenia ugrupowań wewnątrz Partii. Dało to formalną możliwość eliminacji członków Partii, przede wszystkim w okresie stalinowskim ( Trockiego, Zinowjewa, Kamieniewa). Praktyka wykluczania z partii i eksterminacji stosowana była do ostatnich lat funkcjonowania KPZR (śmierć S. Cwiguna i Susłowa w 1982). Rzeczywista siła Partii opierała się na ścisłym współdziałaniu z policją polityczną (NKWD, KGB), której członkowie zasiadali we władzach partyjnych i państwowych. XX Zjazd KPZR (1956) odsłonił działalność Partii, na której czele stał Stalin, wskazując na mechanizmy represji, stosowanych wobec członków partii, duchownych prawosławnych i innych obywateli. 1917–1991 prowadzona przez komunistów polityka zagraniczna realizowała plany ekspansji ideologicznej komunizmu i poszerzania stref politycznych i ekonomicznych wpływów ZSRR, przez: III Międzynarodówkę (1919–1943), Kominform, sojusz z III Rzeszą Niemiecką (pakt Ribbentrop-Mołotow), a także interwencje wojskowe, np. na Węgrzech (1956), w Czechosłowacji (1968) i Afganistanie (1979–1989), oraz wspieranie partii i ruchów komunistycznych na wszystkich kontynentach. Monopol informacyjny utrzymywały organy KPZR, "Prawda", "Bolszewik", "Komunista". Kadry działaczy komunistycznych z różnych krajów przygotowywane były w podlegających KPZR szkołach: Społecznych przy KC KPZR, Instytucie Czerwonej Profesury, Instytucie Nauk, Akademii Komunistycznej. Po wydarzeniach w Europie Środkowo-Wschodniej 1989 oraz nieudanej próbie odsunięcia od władzy prezydenta ZSRR M. Gorbaczowa, popieranej przez KC KPZR (sierpień 1991), w grudniu 1991 KPZR została rozwiązana. HGIS Lublin to serwis zawierający informacje o historii miasta i regionu, który umożliwia wyszukiwanie informacji na temat osób, wydarzeń, miejsc i źródeł. Informacje te prezentowane są na interaktywnych mapach, wykorzystujących historyczne źródła kartograficzne. Serwis dedykujemy naszemu zmarłemu koledze Tadeuszowi Przystojeckiemu. HGIS Lublin to serwis zawierający informacje o historii miasta i regionu, który umożliwia wyszukiwanie informacji na temat osób, wydarzeń, miejsc i źródeł. Informacje te prezentowane są na interaktywnych mapach, wykorzystujących historyczne źródła kartograficzne. Serwis dedykujemy naszemu zmarłemu koledze Tadeuszowi Przystojeckiemu. członek partii komunistycznej Definition in the dictionary Polish Synonyms partyjny · członek partii · działacz · partyjniak · towarzysz Examples – Oni przynajmniej w coś wierzą. – Dlaczego mówisz „oni”, skoro jesteś członkiem partii komunistycznej? „Czy jesteś lub kiedykolwiek byłeś członkiem partii komunistycznej?” Literature - Podobnie jak wy, towarzyszu Suworow, jestem lojalnym członkiem partii komunistycznej. Literature Wybrani reprezentanci byli, poza kilkoma wyjątkowami, członkami Partii Komunistycznej. WikiMatrix / Nie jestem, ani nigdy nie byłem / członkiem partii komunistycznej. Czy jesteś albo byłeś członkiem Partii Komunistycznej? W 1947 odmówił odpowiedzi na pytanie Jesteś, lub byłeś członkiem partii komunistycznej? WikiMatrix – Sylwester był teraz czynnym członkiem partii komunistycznej. Literature We Francji niewielu Żydów było oficjalnie członkami partii komunistycznej. Literature Osoby te były również członkami partii komunistycznej. EurLex-2 Został członkiem partii komunistycznej. WikiMatrix Nie, żadnego dowodu, że był członkiem partii komunistycznej. — Czy zdaje pan sobie sprawę, że pan Sanderson był kiedyś członkiem Partii Komunistycznej? Literature Jest pan lub kiedykolwiek był członkiem Partii Komunistycznej? Mój ojciec był wysokim urzędnikiem i oczywiście członkiem partii komunistycznej. Literature Stary głośno zatrzasnął książkę i zapytał Krymowa: - Jesteście oczywiście członkiem partii komunistycznej? Literature - W Rumunii Gheorghiu - Dej umacniał swoją pozycję wśród członków Partii Komunistycznej... Literature Nie można być oficerem Armii Czerwonej, nie będąc jednocześnie obywatelem radzieckim i członkiem partii komunistycznej. Literature Byli to członkowie partii komunistycznej. Literature Został członkiem partii komunistycznej, by zostać oficerem? Literature - Jest pan członkiem partii komunistycznej? Literature Jeżeli nie był członkiem partii komunistycznej, to na pewno jednym z jej najbardziej oddanych sympatyków. Literature Naturalnie, zazwyczaj dacze dostawali tylko członkowie Partii Komunistycznej Literature Available translations Authors Kategoria: Druga wojna światowa Data publikacji: Autor: Przy tekście pracowali także: Anna Winkler (redaktor) Anna Winkler (fotoedytor) W czasach zimnej wojny normą były masowe ucieczki mieszkańców bloku wschodniego do krajów kapitalistycznych. Zabiedzeni desperaci potwierdzali przewagę zachodu nad wschodem. Ale zdarzali się też tacy, którzy porzucali kapitalistyczny raj dla ojczyzny światowego proletariatu. Co nimi kierowało? W Związku Radzieckim, jak głosi propagandowa pieśń, człowiek rzekomo „wolno oddychał”. Wbrew tym słowom, mieszkańcy bloku wschodniego masowo wybierali… inny rodzaj oddechu. Statystyki migracji „z” i „do” nie pozostawiają w tej kwestii żadnych wątpliwości. Na opuszczenie komunistycznego raju decydowały się setki tysięcy. Przybywały do niego pojedyncze jednostki. Co mogło kierować tymi, którzy wbrew powszechnym ruchom migracyjnym wybierali ucieczkę pod prąd? Jedną z możliwych odpowiedzi sugeruje fińska powieściopisarka, Katja Kettu, w książce pod tytułem „Ćma”: Podobno tam, za granicą (w Związku Radzieckim – przyp. aut.), wyśmiewano substytut kawy, a biodra kobiet otulały wałeczki tłuszczu, bułki pieczono z jedwabistej pszenicy, a kołchozowa krowa z pełnymi wymionami ryczała: Przyjdź i wydój mnie! Ktoś uciekł bojerem do Ruskich i od razu mianowano go komisarzem na terenie Murmańska. Radziecka propaganda dbała o to, by przedstawiać Związek Radziecki jako kraj mlekiem i miodem płynący. Kto uwierzył w to na tyle, by się tam przenieść? Ilustracja przedstawia fragment plakatu pierwszomajowego z 1920 roku (źródło: domena publiczna). Ziemia obiecana zdekonspirowanych szpiegów Na niemal wszystkie ucieczki z krajów kapitalistycznych do Związku Radzieckiego wpływ miała mrówcza, wieloletnia praca niezwykle skutecznego sowieckiego wywiadu. Uciekali bowiem głównie… zdekonspirowani szpiedzy. Przymiotniki „mrówcza” i „wieloletnia” zostały tu użyte nieprzypadkowo. Bardzo często inwigilowano i infiltrowano stowarzyszenia lewicowe pojawiające się na uniwersytetach. Środowiska studentów elitarnych uczelni były z punktu widzenia Związku Radzieckiego najbardziej obiecujące. Wiadomo było bowiem, że ich przedstawiciele pełnić będą w przyszłości odpowiedzialne funkcje w administracji państwowej. Przykładem sukcesu sowieckiego wywiadu jest kariera jednego z najsłynniejszych szpiegów wszech czasów – Kima Philby’ego. Zaprzyjaźnił się on z komunizmem jeszcze w okresie studiów na uniwersytecie w Cambridge. Ukrywał jednak swoje sympatie i przed długi czas budował, między innymi jako korespondent dziennika „Times”, legendę żarliwego antykomunisty. Był w tym tak przekonujący, że w czasie drugiej wojny światowej został zatrudniony przez brytyjski wywiad. Dzięki temu mógł służyć Związkowi Radzieckiemu jako podwójny agent. Artykuł powstał między innymi w oparciu o książkę Katji Kettu „Ćma”, która ukazała się właśnie nakładem wydawnictwa Świat Książki. Do jego całkowitej dekonspiracji doszło dopiero w 1963 roku. Philby pracował wówczas w placówce brytyjskiego wywiadu w stolicy Libanu. Musiał szybko salwować się ucieczką. Zdołał, przy pomocy agentów KGB, zbiec z Bejrutu na pokładzie okrętu pod sowiecką banderą. I tak przybył do swojej nowej ojczyzny – Związku Radzieckiego. W Odessie, gdzie zszedł na ląd, przyjęto go z honorami godnymi bohatera narodowego. Wieloletni podwójny agent nie był jedynym szpiegiem zwerbowanym w Cambridge. Sowieckiemu wywiadowi udało się zdobyć tam aż pięciu współpracowników (tak zwana „piątka z Cambridge”). Dwóch z nich, Donald MacLean i Guy Burgess, znalazło się w ZSRR na wiele lat przed Philby’m. Z obawy przed dekonspiracją szukali tam schronienia już w 1951 roku. Cała trójka resztę życia spędziła w Moskwie, do końca wierząc w ideały komunizmu. Kim Philby przez wiele lat działał jako podwójny agent. Uciekł do ZSRR, gdy jego współpraca z wywiadem radzieckim wyszła na jaw. W ZSRR został przywitany jak bohater. Jego wizerunek pojawił się nawet na znaczkach (źródło: domena publiczna). Mniej szczęścia mieli pozostali dwaj członkowie „piątki”, Anthony Blunt i John Cairncross. Po denuncjacji zostali publicznie napiętnowani przez brytyjskie władze. Powody fascynacji Brytyjczyków Związkiem Radzieckim można poznać dzięki odtajnionym po ćwierćwieczu wspomnieniom Blunta. Podkreśla on, że na sowiecką stronę przeszedł pod wpływem ówczesnego partnera seksualnego. Był nim Burgess. Ale pisze też o innych czynnikach, które „ułatwiły” mu konwersję: W Cambridge panowała szczególna atmosfera, a entuzjazm dla wszelkiej działalności antyfaszystowskiej osiągnął takie natężenie, że popełniłem pod ich wpływem największy błąd mojego życia. Naukowcy — łakomy kąsek Członkowie siatki szpiegowskiej z Cambridge zostali przyjęci w Związku Radzieckim z otwartymi ramionami. Podobnie gościnne przyjęcie zgotowano zdekonspirowanym agentom ze Stanów Zjednoczonych. Sowiecki wywiad nie zaniechał, naturalnie, działalności na terenie swojego największego wroga. Łakomym kąskiem dla komunistycznych rekruterów byli tam wybitni naukowcy, zwłaszcza ci pracujący przy programach rządowych. Najgroźniejszą siatkę szpiegowską na terenie Wielkiej Brytanii Sowieci zwerbowali… spośród studentów uniwersytetu w Cambridge. Na zdjęciu Trinity College, gdzie studiował Kim Philby, jeden z czonków „piątki z Cambridge” (zdj. Cmglee, lic. CC BY-SA Największym sukcesem agentów ZSRR było pozyskanie pracujących dla armii amerykańskiej inżynierów Alfreda Saranta oraz Joela Barra. Zostali oni głównymi figurami siatki szpiegowskiej Rosenbergów. Tak ich osiągnięcia opisuje Stanisław Gregorowicz w tekście „Amerykańscy bohaterowie Związku Radzieckiego”: W latach 40. Rosjanie ukradli — za pośrednictwem Juliusa Rosenberga oraz jego kontaktów z Joelem Barrem i Alfredem Sarantem — pierwsze projekty radaru i zapalnika zbliżeniowego do pocisków przeciwlotniczych. Siatka ta działała szczególnie intensywnie w latach 1942-1946, kiedy Amerykanie pracowali nad bombą atomową w ramach „Projektu Manhattan”. Po wpadce Rosenbergów obaj naukowcy uciekli do Związku Radzieckiego. Tam, w nimbie bohaterów komunizmu, pracowali dalej. Ale już dla nowej ojczyzny. Radziecki wywiad był zainteresowany amerykańskimi badaniami nad bronią jądrową. Informacje na ten temat pozyskiwali przez siatkę szpiegowską, na czele której stali Ethel i Julis Rosenbergowie (zdj.). Po wpadce zostali oni skazani na śmierć, niektórym ich współpracownikom udało im się jednak uciec (źródło: domena publiczna). Lep dla naiwnych Prężnie działająca sowiecka propaganda trafiała na podatny grunt szczególnie w przypadku ludzi młodych. Wizja społecznej sprawiedliwości przekonywała nie tylko tych, którzy buntowali się przeciwko otaczającej ich rzeczywistości, ale często także po prostu jednostki słabe i naiwne. Taka – młodziutka i niestabilna emocjonalnie – była z pewnością bohaterka książki Katji Kettu „Ćma”. Tak referuje swoją ucieczkę z Finlandii do ZSRR: Nie odwracam się. Z nozdrzy unosi mi się para, wąskie narty lśnią, a w ustach czuję smak metalu. Pierś ogrzewa mi przywieziona przez hodujących renifer Skoltów kwadratowa karta od Wilczego Zęba. Napisał na niej: „Miłaja Irgoczko, prijezdżajtie tu budować lepszy świat. Załatwię paszport i przepustkę”. Myślę o atramentowych zawijasach i twardych, kościstych dłoniach, które to napisały. Wkrótce te wysmukłe palce mnie obejmą. Jej historia pokazuje jednak, że Związek Radziecki dopieszczał i pielęgnował tylko najbardziej przydatnych imigrantów. Naiwnej bohaterce „Ćmy” wprawdzie udało się przedostać do upragnionego „raju”, ale nie czekała jej tam bynajmniej świetlana przyszłość. Trafiła do gułagu w Workucie. Artykuł powstał między innymi w oparciu o książkę Katji Kettu „Ćma”, która ukazała się właśnie nakładem wydawnictwa Świat Książki. Podobne rozczarowanie przeżył Lee Harvey Oswald. Ten amerykański awanturnik i buntownik, przejawiający ewidentne zaburzenia emocjonalne, przyznawał się do fascynacji marksizmem. Uciekł do Związku Radzieckiego, i ostentacyjnie oddał tam amerykański paszport. Sowieci nie mieli jednak z niego pożytku. Wkrótce został przeniesiony do Mińska, gdzie pracował w fabryce sprzętu elektronicznego. Jednak życie w stolicy Białoruskiej SSR szybko mu się znudziło. Wrócił do ojczyzny… i przeszedł do historii jako zabójca prezydenta Kennedy’ego. Kryjówka prześladowanych… i marzenie artystów Choć zakrawa to na paradoks, zdarzały się również ucieczki do ZSRR spowodowane prześladowaniami politycznymi. Były to jednak rzadkie przypadki. Przykładem jest turecki pisarz, Nazim Hikmet Ran, członek Komunistycznej Partii Turcji. Ten potomek polskiego emigranta z powodu antypaństwowej działalności i komunistycznych poglądów spędził w tureckim więzieniu prawie dwanaście lat. Po uwolnieniu Nazim spodziewał się kolejnego aresztowania. By go uniknąć, uciekł do ojczyzny światowego komunizmu. Przyjął polskie obywatelstwo. Do członu Ran dołożył nazwisko dziadka – Borzęcki. Mieszkając już w Związku Radzieckim zyskał ogólnoświatową sławę oraz opinię jednego z najważniejszych tureckich pisarzy dwudziestego wieku. Nazim Hikmet Ran przeniósł się do ZSRR, by uniknąć prześladowań politycznych (zdj. Horst Sturm, lic. CC BY-SA de). Był jednym z najbardziej znanych poza własnym krajem pisarzy tureckich – na zdjęciu z lewej jeden z jego wierszy, własnoręcznie „wystukany” na maszynie (źródło: domena publiczna). Wybitny pisarz nie był jedynym intelektualistą zafascynowanym ideologią Związku Radzieckiego. Lewicowa inteligencja i artyści, określani przez adwersarzy mianem „pożytecznych idiotów”, to już odrębny temat. Prokomunistyczny amok tak wybitnych humanistów jak Jean-Paul Sartre, Louis Aragon czy Julian Huxley dowodzi jednak wielkiej skuteczności sowieckiej propagandy. I fatalnego stanu wiedzy na temat rzeczywistości Związku Radzieckiego. W większości lewicowi entuzjaści nie decydowali się na przeprowadzkę do komunistycznego raju. Czasem go odwiedzali. Ich wizyty były przez gospodarzy drobiazgowo przygotowywane. Poza tym opiewali wielkość Związku Radzieckiego z bezpiecznej odległości. Bibliografia Katja Kettu, Ćma, Świat Książki 2017. Christopher Andrew, Oleg Gordijewski, KGB, tłum. Rafał Brzeski, Bellona 1997. Jerrold i Leona Schecter, Kompromitujące sekrety Ameryki, tłum. Grażyna Waluga, Jacek Złotnicki, Amber 2007. Stanisław Gregorowicz, Amerykańscy „bohaterowie Związku Radzieckiego”, „Studia z Dziejów Rosji i Europy Środkowo-Wschodniej”, t. XLIV (2009). Dariusz Tołczyk, Gułag w oczach Zachodu, Prószyński i s-ka 2009. Kup taniej na stronie Zobacz również Dwudziestolecie międzywojenne Wszystkie zbrodnie Ławrientija Berii [18+] Stołek szefa NKWD był bardzo gorący - Jagoda i Jeżow wytrzymali na nim zaledwie po dwa lata. Potem przyszło rozstrzelanie. Radzieckiemu Himmlerowi, sadyście uwielbiającemu osobiście... 3 grudnia 2016 | Autorzy: Jakub Kuza For faster navigation, this Iframe is preloading the Wikiwand page for Kategoria:Członkowie Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego. Connected to: {{:: Z Wikipedii, wolnej encyklopedii {{bottomLinkPreText}} {{bottomLinkText}} This page is based on a Wikipedia article written by contributors (read/edit). Text is available under the CC BY-SA license; additional terms may apply. Images, videos and audio are available under their respective licenses. Please click Add in the dialog above Please click Allow in the top-left corner, then click Install Now in the dialog Please click Open in the download dialog, then click Install Please click the "Downloads" icon in the Safari toolbar, open the first download in the list, then click Install {{::$

członek komunistycznej partii związku radzieckiego