czy warto mieszkać i pracować na obczyźnie

Podmiejski styl życia. Kupno domu na wsi i przeprowadzka poza miasto wiążą się ze zmianą domowej logistyki. Trzeba pamiętać o tym, że trudniej jest wyskoczyć do sklepu po przysłowiowe mleko, dlatego lepiej jeździć na zakupy rzadziej, ale kupować artykuły na zapas. Osoby, które właśnie zastanawiają się nad tym, czy warto kupować mieszkanie w 2023 roku, czy nie, zapraszamy do nas. Co prawda nie odpowiemy ze 100% pewnością na to pytanie, ale na pewno pomożemy sprawdzić mieszkanie, czy nie ma w nim przypadkiem niedociągnięć i wad. Zapoznamy się również z dokumentacją dotyczącą nieruchomości. Wydatki na wynajem są kosztem uzyskania przychodu. Choć lokal nie może być amortyzowany przez spółkę, gdyż nie jest środkiem trwałym w firmie, to wydatki poniesione na czynsz, media czy sprzątenie mogą być kosztem uzyskania przychodu. Tak samo, jak środki pieniężne poniesione na dostosowanie lokalu do potrzeb spółki. Czy w przyszłości chciałbyś mieszkać i pracować za granicą? 2013-07-09 13:43:01; Wolałbyś mieszkać w Polsce czy za granicą? 2021-08-07 10:32:15; Warto mieszkać w Polsce??? 2009-06-07 16:07:02; Waszym zdaniem lepiej jest mieszkać w domu czy w bloku? 2023-03-19 09:40:08; Wolisz mieszkać za granicą czy w Polsce? 2014-12-18 15:07:58 Osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania inne niż Polska coraz częściej decydują się na założenie działalności właśnie na terenie naszego kraju. Pierwszym pytaniem, które może się pojawić w takiej sytuacji jest to, czy taką działalność w ogóle będzie można założyć, skoro nie zamieszkuję w Polsce. nonton drama thai hua jai sila sub indo. fot. Adobe Stock, Scott Griessel W domu opieki społecznej w Wiesbaden, gdzie pracowałam przez trzy lata, nasłuchałam się takich opowieści o ludzkich nieszczęściach, że po powrocie do swojej klitki nie mogłam zasnąć. Mieszkali tam przeważnie starzy ludzie, więc można powiedzieć, że był to dom starców – starców wyrzuconych z domu przez synów, synowe, córki, mężów, wnuków… Czasem nie mogłam spać Wtedy otwierałam album ze zdjęciami, by zapomnieć o tragediach innych i nacieszyć się własnym szczęściem. Mój syn, Marcin, przysyłał mi zdjęcia, abym mogła brać udział w życiu rodziny, choć jestem tak daleko. Ślub, narodziny mojej wnuczki Isi, potem wnuka Karolka. Pierwsze kroki dzieci, przedszkole, szkoła. Wreszcie cel – zakup ziemi, pierwsze fundamenty, piętro, dach. Piętnaście lat. Piętnaście lat na obczyźnie, na służbie u innych ludzi, pracy w szpitalach jako salowa, w domach opieki społecznej. Vera, moja pracodawczyni z agencji wynajmu opiekunek, dziwiła się. – Irma, nie rozumiem. Rzuciłaś całe swoje życie, pracę sklepowej po to, by tu podcierać tyłki, szorować zasyfiałe kuchenki i mieszkać w zimnej wilgotnej norze. Po co to? – Żeby wreszcie mieć swoje miejsce na ziemi. Za pensję sklepowej w Polsce tego nie osiągnę. Tu za podcieranie tyłków tak – odpowiadałam. Nie rozumiała. Ona zawsze miała dom, dostatnie życie. Kochających rodziców, kanapki do szkoły, wakacje nad morzem. Ja miałam tylko dom dziecka. Byłam podrzutkiem zostawionym na progu kościoła. Ledwo przeżyłam. Nigdy nie znalazłam rodziny zastępczej. Nikt mnie nie lubił, hołubił. Pewnie dlatego, że byłam zbyt dzika, nieufna, nieprzystępna. Ale nikt nigdy nie nauczył mnie łagodności, dotyku, czułości. Nikt mnie nie kochał – jak ja miałam kochać kogokolwiek? I zawsze, od dzieciństwa, marzyłam tylko o jednym – własnym domu. Piętrowym, z jasną kuchnią, i ogrodem, w którym będą drzewa owocowe i kwiaty. I huśtawka. Ale jak miałam zdobyć ten dom, kiedy z pensji sklepowej ledwie starczało mi na jedzenie? Pracowałam w sklepiku w niewielkim miasteczku, 20 kilometrów od domu dziecka, z którego wyszłam, ukończywszy 18 rok życia. Wyszłam z jedną walizką i zwitkiem pieniędzy, które starczyły na miesiąc. Od gminy dostałam pokój, za który płaciłam grosze, i pracę. Najpierw sprzątałam urząd gminy, a gdy skończyłam kurs rachunkowości – zostałam sprzedawczynią. I to był szczyt mojej kariery. Nie byłam ładna ani specjalnie inteligentna. Za to byłam zacięta i pracowita. Lecz nawet gdybym przenosiła skrzynki z owocami czy chlebem 24 godziny na dobę, to nie dorobiłabym się nawet marnej chałupy, nie mówiąc o murowanym domu. Dlatego wyszłam za Stefana. Miał wtedy 58 lat, ja 28. Był łagodny, dobry i chyba mnie kochał. Problem w tym, że był niezaradny życiowo i jak dostał po dziadkach chałupę na skraju miasteczka – tak w tej chałupie żył. Ale własna chałupa to coś więcej niż wynajęty pokoik przy rodzinie. Chałupa była w ruinie – dwuizbowa, z kuchnią opalaną drewnem i kamienną podłogą. Kibel na dworze pełen pająków i studnia z pompą. Rozpacz. Przez wiele lat próbowałam z tego wykroić coś na kształt domu. Firanki w oknach, serweta na stole, pościel wietrzona na podwórzu. Ale na coś więcej zawsze brakowało pieniędzy. Zwłaszcza że urodził się nam syn. Pewnego dnia mój mąż położył się spać, i już się nie obudził. Pamiętam, kiedy nad ranem poczułam, że coś przydusza mój brzuch – to było jego ramię. Często przytulał mnie we śnie, a ja chyba to lubiłam. Tym razem jednak ramię było wyjątkowo ciężkie i bezwładne. I zimne. Przez długą chwilę leżałam nieruchomo, z ręką trupa na brzuchu, przepełniona żalem. Bo nigdy mu nie powiedziałam, że czułam do niego coś więcej niż wdzięczność, że mnie zauważył, pokochał i dał dom. Że powoli oswoił mnie, nauczył radości z dotyku, przytulania, że z dzikiego zwierzątka zrobił kobietę. Leżałam i bezgłośnie płakałam z żalu, poczucia winy, i strachu. Marcin miał wtedy 10 lat, zostałam sama Przez kolejne osiem lat starałam się przeżyć. Przy zdrowych zmysłach trzymało mnie tylko marzenie o prawdziwym domu. Za płotem był kawałek ziemi, działka budowlana z drzewami owocowymi. Ale żeby ją zdobyć, musiałam mieć więcej pieniędzy. Ludzie z miasteczka wyjeżdżali czasem do pracy za granicę i przywozili pieniądze, za które się budowali. Dlaczego ja nie mogłam? Mogłam. Przygotowałam się – nauczyłam podstaw niemieckiego, dowiedziałam się co i jak, i gdy Marcin skończył 18 lat, powiedziałam: – Jadę do Niemiec do pracy. Mam załatwione miejsce opiekunki u pewnej starszej osoby. Ty jesteś po technikum, masz zawód, zaczepiłeś się w warsztacie, więc z głodu nie umrzesz. Będę przysyłała ci pieniądze, a ty masz kupić tę działkę, a potem, kiedy pieniędzy się uzbiera, zbudujesz dom. Dla siebie i dla mnie. Wrócę, kiedy dom będzie gotowy. Tak? – Tak – odparł mój syn, moja duma. – Kiedy kupisz działkę, prześlesz mi odpis aktu własności, żebym wiedziała, że zrobiliśmy pierwszy krok do naszego marzenia. Za płotem stała chałupa Stefana… Syn przytulił mnie. Był wyższy ode mnie, silny. Zawsze był dobry, rozsądny, mądry. Nie dostałam od życia wiele darów, ale Marcin wynagradzał mi wszystko. I Stefan – ale o tym przekonałam się zbyt późno. Wyjechałam z Polski i przez kolejne 15 lat pracowałam jak maszyna. Wydawałam tylko na jedzenie, na opłaty, i, jeśli nie miałam wyjścia, na lekarstwa. Może to przesada, ale sama wyrwałam sobie trzy zęby, gdy zaczęły boleć. Nie miałam ubezpieczenia, a dentyści w Niemczech są strasznie drodzy. Na szczęście los podarował mi skarb najcenniejszy – końskie zdrowie. Rok po wyjeździe uzbierałam tyle pieniędzy, że syn mógł kupić działkę. Przysłał mi ksero aktu kupna – oprawiłam go i powiesiłam nad łóżkiem, by wspierał mnie, dodawał sił. Musiałam zbierać dalej, na dom Przez te 15 lat co miesiąc dostawałam od Marcina list ze zdjęciem. Zdjęcia narzeczonej, żony, dzieci, wykopu pod fundamenty, cegły… Wysyłałam pieniądze i widziałam, jak moje marzenie nabiera kształtów. Myślałam, że będzie to szybciej, ale kurs marki do złotówki, potem euro, zmieniał się na mniej dla mnie korzystny, ceny rosły. Aż w końcu nadszedł czas powrotu. Dom był niemal gotowy. Co prawda Marcin jeszcze namawiał, bym została rok, żeby go ocieplić, ale nie mogłam wytrzymać. Starość zaczynała się zbliżać wielkimi krokami i chciałam trochę pomieszkać we własnym domu. Spakowałam więc walizkę i wróciłam. Napisałam synowi, kiedy będę, ale nie czekał na mnie na dworcu. Pomyślałam, że może list nie dotarł. Kiedy doszłam do mojego domu, i zobaczyłam go w naturze, niemal zemdlałam. Był piękny. Piękniejszy niż na zdjęciach. Całkowicie wykończony. Zamieszkany. W oknach powiewały firanki, w ogrodzie były jabłonie i śliwy. I huśtawka. Na której huśtała się moja ośmioletnia wnuczka. – Isia! – zawołałam. Dziewczynka spojrzała na mnie, zeszła z huśtawki i podeszła do furtki. – Otwórz – powiedziałam, czując, że wzruszenie odbiera mi dech. – Pani do mamy? – To ja, kochanie, twoja babcia. Po minie dziewczynki widziałam, że jest zdezorientowana i zalękniona. – Tata nie pokazywał ci zdjęć? – zdziwiłam się. – Przyjechałam z Niemiec. Isia odwróciła się na pięcie i pobiegła do domu, krzycząc: – Mama, mama! Na werandę przed dom wyszła moja synowa, Alinka. Widziałam ją na kilku zdjęciach – jak trzyma dzieci, wychodzi ze sklepu… – Słucham panią? – Nie znamy się osobiście, ale pewnie Marcin pokazywał moje zdjęcia. To ja, Irmina, mama Marcina. Alina chwilę milczała. – Pani jest matką Marcina? – zapytała wolno i cicho. To było dziwne... Serce nagle zaczęło mi nieprzyjemnie bić w piersi. – Tak. Ale dlaczego mówisz w ten sposób o swoim mężu? – Mężu? – patrzyła na mnie z osłupieniem, a potem nagle uniosła dłoń do ust. – O Boże, co za drań… Poczułam, jak ogarnia mnie słabość. Nie, jeszcze wtedy rozumem nie pojmowałam, co się stało, lecz moja podświadomość, intuicja już wiedziała. Okłamał mnie. Mój syn mnie okłamał. Tak, kupił działkę, ale dwa lata później sprzedał ją Alinie i jej mężowi. Sam żył za pieniądze przysyłane przeze mnie. Rzucił pracę w warsztacie, kupował sobie ciuchy, motor, jeździł na dziewczyny. I fotografował rosnący dom, który budowali sąsiedzi. Fotografował Alinę z dziećmi i same dzieci. I zdjęcia przysyłał mnie. Wyjechał z miasteczka trzy lata wcześniej – kiedy dom był już skończony, ale jeszcze prawie w stanie surowym. Przypomniałam sobie – wtedy zaczęły się problemy, pisał, że prace się opóźniają, że potrzebuje więcej pieniędzy, bo wymiana jest niekorzystna. Brałam dodatkowe zlecenia, niemal nie spałam, marnie jadłam, byle wysłać mu pieniądze na belki, na cement. Mój Boże… A on skądś wysyłał już nieaktualne zdjęcia domu… I bawił się. Stara chałupa wciąż stała obok domu sąsiadów – zaniedbana, niemal waląca się. Mieszkam w niej do dzisiaj. Pracuję jako pomywaczka i baba do wszystkiego w domu dziecka, tym samym, w którym się wychowałam, dorabiam, sprzątając w przychodni… Mój syn gdzieś zniknął, na koncie w banku nie ma ani grosza. Niedługo może dostanę trochę z niemieckiej emerytury, bo na polską to nie mam co liczyć. A wtedy może będzie mnie stać… nie, nie na własny dom. Na dom opieki, dom starców. Czytaj także:„Gdy zmarł teść, teściowa się zmieniła. Obsesyjnie interesowała się naszym życiem, nieproszona cerowała moje majtki”„Czułam, że to dziecko musi żyć. Próbowałam odwieść Kasię od usunięcia ciąży i miałam rację. To dziecko uratowało jej życie”„Adrian miesiącami mnie dręczył i prześladował. Policja mnie zbyła. Zainteresują się dopiero, gdy zrobi mi krzywdę” CZY SIĘ OPŁACA MIESZKAĆ I PRACOWAĆ W UK ??? covid 19 CZY WARTO ?? Odpowiedz nie jest taka łatwa trzeba odpowiedzieć na kilka pytań aby znaleś odpowiedz. 1### W JKAKIEJ BRANŻY CHCĘ PRACOWAĆ? A#. Jako pracownik fizyczny B#. Jako pracownik umysłowy 2###. GDZIE CHCĘ MIESZKAĆ W. TARKCIE POBYTU W UK A#. Wynajem mieszkania , domu na własny rachunek B#. Wynajem pokoju 3 ### JEDZIESZ Z MYŚLĄ ZAROBKU I POWROTU DO KRAJU LUB, ZOSTAĆ NA STAŁE Dziś głównie skupie swą uwagę na osobach które nie mają jakiegoś doświadczenia w branży umysłowych pracowników i bedą pracować w magazynach, produkcji, handlu itd. Realistycznie spoglądając na sprawę to w tych branżach wiele się nie zarobi bo około 1100 -1400 funtów. CZY to dużo ? Szczerze niewiele jeśli biorąc kwestie wynajmu domu czy pokoju. Jeśli chodzi o wynajem domu na własną rękę to kwestia wygląda nie optymistycznie iż ceny wynajmu wynoszą od 450- ......2500 funtów i więcej. Wszystko zależy od standardu i lokalizacji. To nie koniec wydatków trzeba się liczyć z kaucją. Do tego trzeba doliczyć co miesięczny podatek lokalny jakieś 100 funtów w zależności od lokalizacji. Następny koszty to takie jak woda, energia, gaz, internet, telefon. Sami przeliczcie i przeanalizujcie fakty. Oczywiście można wynająć pokuj u kogoś koszt to jakieś 80-120 funtów tygodniowo, ale trzeba se zadać pytanie czy dam rade mieszkać z kimś obcym z różnymi ,,humorkami'' Jeśli chodzi o punkt 3 no to jasne lepiej się przemęczyć i wynająć pokuj u kogoś i odłożyć i wrócić do PL. A co jeśli to ma trwać kilka lat no to sami zdecydujcie ...... uwaga na covid 19mini ratka, raty ,pożyczki , 0%, Emigracja to dla niektĂłrych ĹĽycie na odlegĹ‚ość. Na pewno macie w swoim krÄ™gu znajomych rodzinÄ™, ktĂłra ĹĽyje wĹ‚aĹ›nie w taki sposĂłb – na odlegĹ‚ość. MÄ…ĹĽ, ojciec, brat pracuje za granicÄ… i Ĺ›le zarobione pieniÄ…dze do domu, do Polski. Ĺ»ona, matka, siostra opiekuje siÄ™ starszym Niemcem, ĹĽeby rzucić groszem rodzinie w Polsce… Jest to po prostu sposĂłb ĹĽycia. NiektĂłrzy wracajÄ… w kaĹĽdy weekend do “prawdziwego domu”, inni ĹĽyjÄ… “interwaĹ‚owo”, czyli pracujÄ… w trybie np. dwutygodniowym, po czym majÄ… tygodniowÄ… przerwÄ™ i tak w kółko. Jak do tego doszĹ‚o, ĹĽe ludzie zdecydowali siÄ™ na ĹĽycie w rozkroku, czyli w ciÄ…gĹ‚ych rozjazdach, na ĹĽycie na odlegĹ‚ość? Gdzie jest zatem TwĂłj prawdziwy dom? PiszÄ™ ten wpis w dobie pandemii koronawirusa. I to ten nieszczÄ™sny wirus mnie natchnÄ…Ĺ‚, bo bardzo szybko zweryfikowaĹ‚ styl ĹĽycia “na odlegĹ‚ość”. Nagle, gdy okazaĹ‚o siÄ™, ĹĽe przekroczenie granicy z PolskÄ… bÄ™dzie ograniczone, wielu PolakĂłw “rzuciĹ‚o siÄ™” szturmem, by wrĂłcić do kraju. Dlaczego? NiektĂłrzy z nich przez obostrzenia w zwiÄ…zku z koronawirusem stracili pracÄ™ i wracali do swoich domĂłw. Inni brali urlopy, by przeczekać w Polsce chociaĹĽby do Wielkanocy, bo potem jakoĹ› to bÄ™dzie. Jeszcze inni – spanikowali. I nie dziwiÄ™ siÄ™! Ojciec jechaĹ‚ do dzieci i ĹĽony w Polsce, bo nie wiadomo, co bÄ™dzie dalej i jechaĹ‚ dopĂłki miaĹ‚ takÄ… moĹĽliwość. Ĺ»ycie na odlegĹ‚ość i weekendowe rodziny Moje pytanie brzmi – dlaczego? Dlaczego ludzie nadal decydujÄ… siÄ™ na takie ĹĽycie, na ĹĽycie w rozjazdach, na weekendowÄ… rodzinÄ™, na totalne rozjechanie siÄ™ Ĺ›wiatĂłw. Czy oby te sĹ‚awne niemieckie zarobki sÄ… tego wszystkiego warte? Takie ĹĽycie to nie ĹĽycie. Nie wyobraĹĽam sobie jeĹşdzić co weekend do Polski – by w koĹ„cu “poĹĽyć”. By wyjść ze znajomymi, iść na imprezÄ™ czy po prostu z kimĹ› pogadać. Dlaczego Polacy nadal stojÄ… jednÄ… nogÄ… w Polsce, a drugÄ… juĹĽ za OdrÄ…? Dlaczego potrafiÄ… ĹĽyć jedynie w Polsce, a tutaj, na miejscu tylko wegetujÄ… miÄ™dzy mieszkaniem a pracÄ…? Po co ludzie biorÄ… Ĺ›luby? Dlaczego decydujÄ… siÄ™ na bycie z kimĹ› – po to, by ĹĽyć razem czy po to, by ĹĽyć osobno? Jaki sens ma zatem maĹ‚ĹĽeĹ„stwo na odlegĹ‚ość? Jak ma czuć siÄ™ tata, ktĂłry jest nieznanym goĹ›ciem dla wĹ‚asnych dzieci? Jak czuje siÄ™ ĹĽona, ktĂłra na co dzieĹ„ zmaga siÄ™ z dziećmi i domem kompletnie osamotniona? Czy to obiecano jej na Ĺ›lubie? I na koĹ„cu Ĺ‚aĹ„cucha pokarmowego – jak czujÄ… siÄ™ te osamotnione dzieci? Eurosieroty… Dzieci, ktĂłre patrzÄ… na tÄ™sknotÄ™ mamy i muszÄ… machać tacie na poĹĽegnanie w kaĹĽdÄ… niedziele? Dzieci, ktĂłre w weekend z nieobecnym wiecznie tatÄ…, muszÄ… nadrobić wszystkie zalegĹ‚e dni, a do tego sÄ… pouczane, by być grzeczne, bo tata przecieĹĽ zmÄ™czony drogÄ…… Potem pojawiajÄ… siÄ™ zdrady… Zdziwieni? Mam nadziejÄ™, ĹĽe nie, bo to raczej normalne, ĹĽe szukamy osĂłb, ktĂłre sÄ… i bÄ™dÄ… blisko nas – tam albo tutaj, obojÄ™tnie. Ĺšwiaty maĹ‚ĹĽeĹ„stwa na odlegĹ‚ość wyglÄ…dajÄ… kompletnie inaczej! Takie rodziny ĹĽyjÄ… w zupeĹ‚nie różnych rzeczywistoĹ›ciach i borykajÄ… siÄ™ z innymi problemami. Nie da siÄ™ tego nadrobić w jeden weekend! I nie zrozumcie mnie Ĺşle! OczywiĹ›cie, ĹĽe odwiedzam swojÄ… rodzinÄ™ w Polsce i one odwiedza mnie w Berlinie! Chodzi mi o zwiÄ…zki maĹ‚ĹĽeĹ„skie na odlegĹ‚ość czy ĹĽycie rodzicĂłw z daleka od swoich dzieci. A i pamiÄ™tajcie, ĹĽe odwiedzanie rodziny to nie jest tylko nasz “obowiÄ…zek“! Rodzina moĹĽe teĹĽ przyjechać do nas – odlegĹ‚ość w dwie strony jest taka sama! Fot. Migrantka Takie jest ĹĽycie i tak musi być! Nie no, wcale nie musi! Czy nie ma kompromisĂłw? Czy nie ma niczego poĹ›rodku? Czemu ludzie biorÄ… to za normÄ™? Bo trzeba zarobić? Dlatego, ĹĽe wszyscy inny tak ĹĽyjÄ…? Bo trzeba zbudować dom, trzeba mieć hajs? Oby ten piÄ™kny, zbudowany w Polsce dom nie staĹ‚ później pusty… Czy warto mieć w Polsce piÄ™kne lokum, ktĂłre stoi puste, a na emigracji mieszkać “na kupie”, w mieszkaniu z innymi ludĹşmi? CaĹ‚e ĹĽycie jak w mieszkaniu studenckim? I mÄ™czyć siÄ™ tak w imiÄ™ “wyĹĽszego” celu? Bo tutaj na ĹĽyciu trzeba oszczÄ™dzać, ĹĽeby mieć na to ĹĽycie tam, po przekroczeniu magicznej granicy… “No tak, ale na rodzinÄ™ trzeba zarobić, a ĹĽona przeprowadzić siÄ™ nie chce!” Wow! I to koniec? Nie ma innych opcji? No pewnie, ĹĽe nie moĹĽna zjeść tego ciastka i mieć go jednoczeĹ›nie – nie moĹĽna mieć zarobkĂłw w euro i mieszkać w Polsce. Ale moĹĽna mieć ciastko o zupeĹ‚nie innym smaku – ciastko emigracji lub ciastko ĹĽycia w Polsce. Byleby razem! Bo przecieĹĽ tak miaĹ‚o być! A jeĹĽeli emigracja to rozwiÄ…zanie tymczasowe? No to pewnie! ZaciĹ›nij zÄ™by i dasz radÄ™! Ale wiem doskonale, ĹĽe ludzie ĹĽyjÄ… tak latami… ZarĂłwno kobiety, ktĂłre zajmujÄ… siÄ™ opiekÄ… nad osobami starszymi. Jak i mężczyĹşni, ktĂłrzy pracujÄ… na b ⁒oÄ… ĹĽyć jedynbsp;innych opcji? No&nbs019/02/01/gdzimig%6sp;mchcep;tbject-page menu-item-104"> Takie jest ĹĽycie i tak musi być! Nie no, wcale nie musi! Czy nie ma kompromisĂłw? Czy ccleama& ak wbantkure> ak wbantkure> dure> dure-tl nogÄ… w Pol y: 0ms; 0bsp;Polsce. Ale moĹ9k&nbs"l nogÄ'hnoĹ9k&nbs"l noczyĹşni, kt – ciastko emigracjisp;szkaniu studenckim? I mÄ™czyć siÄ Czy można wyemigrować bez znajomości języków? Jaki język przyda się w Norwegii, a jaki w Egipcie? I czy wszędzie dogadamy się po angielsku? Polki opowiadają o swoich emigracyjnych przeprawach językowych i zdradzają, jak to wygląda w poszczególnych krajach! Do you speak English? Brak znajomości języka lokalnego często zniechęca do wyjazdów w nietypowe, egzotyczne miejsca – zwłaszcza jeśli ma to być przeprowadzka na dłużej. Tymczasem globalizacja robi swoje i chyba nikogo już nie dziwi, że angielski otwiera wiele drzwi na całym świecie. “W Malezji można mieszkać latami i nie używać w ogóle bahasa Melayu, języka urzędowego” – opowiada Jadźka Matelska ( “W praktyce kraj ten (a zwłaszcza stolica Kuala Lumpur) funkcjonuje w dużej mierze w języku angielskim. Oczywiście pewne malezyjskie słówka, głównie związane z jedzeniem, człowiek wyłapuje siłą rzeczy. Ale po angielsku swobodnie porozmawia zarówno z kolegami w biurze jak i z panem sprzedającym smażony ryż na ulicy. Ba, nawet niektórzy rodowici Malezyjczycy, zwłaszcza ci mający chińskie korzenie, po malezyjsku zaledwie dukają.” Podobne doświadczenia miała Ania Maślanka: “Gdy zamieszkałam w Norwegii, nie znałam języka zupełnie. W pracy wszyscy używaliśmy angielskiego. Na naukę zdecydowałam się po czterech miesiącach, gdy już wiedziałam, że chcę zostać w tym kraju.” Oczywiście, nie wszędzie pójdzie nam tak łatwo. Przekonała się o tym Joanna Rutko ( “Szwajcaria ma cztery języki urzędowe: niemiecki, którym posługuje się ponad 60% społeczeństwa, francuski (22,8%), włoski (8,4%) i retoromański (0,6%). Niemiecki, jako najpopularniejszy, sprawia najwięcej problemów. Nie wystarczy język wyuczony w polskiej szkole. Praktycznie każda wioska posługuje się swoim własnym dialektem. W dużych miastach, korporacjach i biznesach turystycznych można porozumiewać się w języku angielskim. Ale jeśli nie pracujesz w międzynarodowej firmie, branży IT czy hotelu, trudno będzie znaleźć zatrudnienie, nie znając podstaw języka kantonalnego.” Są całe regiony świata, gdzie angielski na niewiele się przyda. “W Kolumbii, podobnie jak w całej Ameryce Łacińskiej, językiem, który po prostu trzeba znać, jest hiszpański” – mówi Jadźka Matelska. “Nawet w portugalskojęzycznej Brazylii prędzej porozumiemy się po hiszpańsku niż np. po angielsku. Co prawda słynny latynoski temperament czasem przychodzi z pomocą i aby się dogadać wystarczy mowa ciała plus dobre chęci, jednak bez znajomości hiszpańskiego umyka nam wiele. Bardzo trudno też w takiej sytuacji znaleźć pracę czy porozumieć się w urzędzie imigracyjnym.” Mocno turystyczne kraje, jak Turcja, również sprawiają problemy, co potwierdza Ilona Güllü ( “Jeśli chcesz zatrzymać się w Turcji na dłużej, nauka lokalnego języka to podstawa. Nawet w kosmopolitycznym Stambule nie można brać za pewnik znajomości języka angielskiego u miejscowych.” Siła poliglotek Czasem jednak nie chodzi tylko o przetrwanie. Znajomość języka lokalnego, choć nie jest obowiązkowa, przełamuje lody, otwiera wiele niewidzialnych drzwi i pomaga poczuć się pewniej w różnych sytuacjach. “Mimo iż angielski zupełnie wystarcza mi, aby swobodnie żyć i wszystko załatwić, to jednak nie wyobrażam sobie nie posługiwać się językiem kraju, w którym mieszkam” – opowiada Ania Maślanka. “Chociaż w tej chwili posługuję się norweskim całkiem nieźle, to gdy szukam pracy zaniżam swój poziom. Dlaczego? Otóż w gastronomii zazwyczaj angielski zupełnie wystarcza, gdyż większość kucharzy to imigranci, niewielu z moich współpracowników pochodzi z Norwegii. A jeśli przyznam się, że coś tam umiem, to mogę zostać zastrzelona przez potencjalnego szefa lokalnym dialektem (których w Norwegii jest bardzo wiele), z którego nie zrozumiem nic. Lepiej zatem pokazać się z lepszej strony, niż zbłaźnić. Z takim podejściem wiąże się jeszcze jedna zabawna rzecz. Przed laty mieszkałam w Finlandii i opanowałam język całkiem nieźle. W zeszłym roku wróciłam tam na parę miesięcy. Zapomniałam już, jak się wysłowić, ale nadal dużo rozumiałam. Swoim zwyczajem też nie przyznałam się do tego na początku. No i w ten sposób zdemaskowałam obrabianie mi zadu w mojej obecności. Wyobraźcie sobie minę delikwenta, który tyradę na mój temat zakończył “ta Polka i tak nie rozumie”, a ja odpowiedziałam mu po fińsku, że skoro nie rozumiem, to może zechce przetłumaczyć na angielski.” Podobne podejście wyznaje Ania Bittner ( “Jestem przekonana, że dostęp do kultury i dogłębnego poznania kraju prowadzi przez język – dlatego nie wyobrażam sobie nie uczyć się języka kraju, w którym mieszkam. W Portugalii można żyć z angielskim, znam mnóstwo takich osób. Ale co to za życie! Na skraju społeczeństwa, bazując na tym, co przetłumaczą liczne angielskie stowarzyszenia emigranckie.” Język, ale właściwie jaki? No dobrze, skoro mamy już dobre chęci i zapał do nauki, pojawia się pytanie… jakiego języka naprawdę warto się nauczyć? Okazuje się bowiem, że nie zawsze najbardziej przydatny jest język urzędowy danego kraju. “Przyjeżdżając do Egiptu, podstawowe pytanie jakie należy sobie zadać w kwestii nauki języka, to do czego nam on będzie potrzebny” – opowiada Magda Fou ( “Mimo że oficjalnym językiem jest język arabski, tak naprawdę na co dzień nikt się nim nie posługuje. Do codziennej komunikacji najlepiej od razu zacząć uczyć się dialektu egipskiego. A ponieważ dialekty żyją własnym życiem i są to języki bardziej mówione niż pisane, to znalezienie materiałów do nauki jest wielkim wyzwaniem.” W niektórych krajach sytuacja jest jeszcze bardziej skomplikowana, np. na Wyspach Zielonego Przylądka (Cabo Verde), gdzie mieszka Emilia Wojciechowska ( Cabo Verde to archipelag dziewięciu wysp rozsianych po Atlantyku i należy do grupy PALOP – państw afrykańskich, w których językiem oficjalnym jest język portugalski, ze względu na historię kolonizacji. Przeprowadzając się na Wyspy Zielonego Przylądka, mówiłam po portugalsku – może nie superpłynnie, ale na pewno komunikatywnie. Jakież zatem było moje zaskoczenie, kiedy już w pierwszych dniach odkryłam, że ten portugalski jest… jakiś inny. I że oni mnie rozumieją, ale ja ich nie do końca! Okazało się bowiem, że i owszem – portugalski jest językiem „oficjalnym”, ale na ulicach króluje kreolski! I bynajmniej na tym nie koniec było moich zaskoczeń! Pierwszą wyspą, na jakiej mieszkałam, była wyspa Santiago. I jeszcze kiedy nie wiedziałam, że zagrzeję tu miejsce na dłużej, wybrałam się w podróż po archipelagu. Podczas tej pierwszej podróży odwiedziłam wyspy Sal, São Nicolau, São Vicente i Santo Antão. Mieszkałam już wtedy kilka miesięcy na Santiago i podłapałam kreolski, więc dumna z siebie, do każdej napotkanej osoby mówiłam, a jakże, po kreolsku! Dogadać się dogadałam, ale… im dalej od Santiago, tym gorzej mi szło. A jak wysiadłam na wyspie Santo Antão, to już zupełnie się załamałam. I tak odkryłam, że zdanie, którego dziś sama często używam do opisania Cabo Verde – „małe, ale różnorodne”, dotyczy także języka. Każda wyspa mówi innym kreolskim. Są nawet różnice w obrębie danej wyspy! I dzięki temu nauka tego języka to dla mnie nadal wielka przygoda, mimo dziewięciu lat na Cabo Verde!” Zaskoczenie może spotkać nawet w krajach angielskojęzycznych, jak mówi Agnieszka Ramian ( “Mamy angielski amerykański, angielski brytyjski i… angielski szkocki! Kiedy drugiego dnia po przyjeździe na obczyznę postanowiłam przetestować moje umiejętności językowe, czułam się pewnie. Przecież wszystko umiem – matura ustna na maksa i piąteczki w dzienniku same się nie zrobiły. Nie chciałam rzucać się od razu na głęboką wodę, więc zaczęłam delikatnie, od podstawowych rozmówek, pytań o kierunki i którędy do celu. Starannie wyselekcjonowanego tubylca zagadnęłam, gdzie znajdę najbliższą bibliotekę. Zrozumiał mnie bez problemu, ochoczo rzucił się do pomocy, bo taki naród. Z jego ust wydobył się jakiś niezidentyfikowany bełkot, ciąg słów, które brzmiały znajomo, ale ich nie rozumiałam. Gdyby nie wyciągnął ręki, aby jednocześnie wskazać mi budynek, którego szukałam, nie wyniosłabym nic z tej interakcji. Szkocki akcent zmienił angielski w obcy język. Osłuchiwałam się przez wiele miesięcy.” Nauka z miłości? Względy praktyczne to jedna sprawa, ale niektóre z nas podejmują naukę języków bardzo nietypowych czy wręcz wymierających, z pasji i zafascynowania daną kulturą bądź regionem. “Nigdy nie sądziłam, że nauczę się któregoś z języków serbołużyckich. Przypadek sprawił jednak, że przed ponad dziesięciu laty, jeszcze jako doktorantka, trafiłam na Łużyce, a obecnie od ponad roku mieszkam w Chociebużu (dolnołuż. Chóśebuz, niem. Cottbus), zwanym stolicą Dolnych Łużyc” – opowiada Justyna Michniuk. “Wielu ludzi pyta mnie, po co w ogóle uczyć się języka dolnołużyckiego, którym mówi dziś może maksymalnie tysiąc osób, a zna go biernie około Siedmiu tysięcy. Mogłabym przecież postawić na bardziej modne języki obce. Taki punkt widzenia mnie nie przekonuje, od dziecka bowiem fascynowało mnie wszystko, co inne, nieznane i troszkę tajemnicze. Tak też jest z językiem dolnołużyckim. Nie bez znaczenia jest oczywiście fakt, że mój luby jest oryginalnym i co najważniejsze świadomym Serbołużyczaninem. Od początku porozumiewaliśmy się w dziwny sposób tzn. każde mówi w swoim języku. W naszym domu nie słychać więc niemieckiego, chociaż oboje używamy go naturalnie w pracy, w urzędach itp. Rozbrzmiewa za to polski, górnołużycki i dolnołużycki. Ze znajomymi i przyjaciółmi rodziny znającymi dolnołużycki mówię w tym języku. Oczywiście wciąż popełniam błędy, jednak staram się ciągle doskonalić w tym, znajdującym się na czerwonej liście języków wymierających, języku słowiańskim, w którego brzmieniu od dawna jestem zakochana.” Może więc, aby naprawdę poznać jakiś kraj, trzeba pokochać jego język? Czasem działa to też w drugą stronę, jak twierdzi Natalia Wojas ( “W Rosji, dokąd przywiodły mnie losy, znajomość rosyjskiego jest obowiązkowa! To prawda, że w kontaktach z firmami współpracującymi z zagranicą, spokojnie można stosować angielski. Ale czy będzie to podstawą prawdziwego, długotrwałego biznesu? Śmiem wątpić. A już na pewno bez znajomości mowy Puszkina nie otarłabym się o słynną rosyjską duszę… Jestem z pokolenia, które miało rosyjski jeszcze w podstawówce, jeździłam wielokrotnie do Rosji, poradziłam sobie w Mołdawii. Jednak w Moskwie z rozpaczą stwierdziłam, że w zasadzie… nie znam rosyjskiego. Znajomość języka to nie tylko słówka, gramatyka i wymowa, ale też bardzo ważny kod kulturowy i znajomość realiów kraju. Pokusiłabym się nawet o stwierdzenie, że żeby dobrze mówić po rosyjsku, trzeba Rosję pokochać.” O swoich doświadczeniach opowiedziały: Jadźka Matelska (Malezja / Kolumbia, Ania Maślanka (Norwegia) Joanna Rutko (Szwajcaria, Ilona Güllü (Turcja, Ania Bittner (Portugalia, Magda Fou (Egipt, Emilia Wojciechowska (Wyspy Zielonego Przylądka, Agnieszka Ramian (Szkocja, Justyna Michniuk (Niemcy) Natalia Wojas (Mołdawia / Rosja, Całość zebrała i zredagowała: Jadźka Matelska The requested URL was not found on this server. Apache Server at Port 80

czy warto mieszkać i pracować na obczyźnie